อยากเห็นศรีสะเกษ....ในมุมนี้บ้าง ( ตอน สุดยอดเวทีการแสดงออกที่สร้างสรรค์)
โดย...นุกูลกิจ ทวีชาติ
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน
อนุมัติในหลักการให้จัดงานศิลปหัตถกรรมนักเรียน เป็นประจำทุกปี เพื่อให้ครูนักเรียนได้รับการพัฒนาทักษะทางด้านวิชาการ วิชาชีพ ดนตรีนาฏศิลป์ ศิลปะ
เห็นคุณค่าและเกิดความภาคภูมิใจในความเป็นไทย รักและหวงแหนในมรดกทางวัฒนธรรมของไทย เป็นการเปิดเวทีให้เด็กได้แสดงออกตามความสามารถของตนเองอย่างอิสระและสร้างสรรค์
ใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ รวมทั้งการใช้กิจกรรมเป็นสื่อเพื่อการพัฒนาคุณธรรม
จริยธรรม เสริมสร้างวิถีประชาธิปไตยและคุณลักษณะอันพึงประสงค์ตามหลักสูตร
การสร้างหรือจัดเวทีให้เด็กนักเรียนได้แสดงออกในทางสร้างสรรค์นั้นมีความสำคัญอย่างยิ่ง เพราะเป็นส่วนหนึ่งในการพัฒนาศักยภาพของประชากรซึ่งเป็นกำลังสำคัญในการพัฒนาประเทศต่อไปในอนาคต เวทีสร้างสรรค์อย่างนี้ทำให้นักเรียนทุกคนได้โชว์ความสารถของตนเอง ได้พัฒนาทักษะต่าง ๆ อย่างรอบด้าน
และที่สำคัญทำให้ผู้ใหญ่ได้มองเห็นถึงศักยภาพของเด็กไทยในอีกมิติหนึ่ง
ผมมีโอกาสได้เยี่ยมชมในส่วนการจัดงานของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งการจัดมหกรรมความสามารถทางศิลปหัตถกรรม
วิชาการและเทคโนโลยีของนักเรียนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (ระดับชาติ)
ครั้งที่ 68 ในปีนี้ จัดขึ้นระหว่างวันที่ 6 – 8 ธันวาคม พ.ศ. 2561 ที่ผ่านมา โดยปีนี้จังหวัดบุรีรัมย์ได้รับเกียรติให้เป็นเจ้าภาพ
ซึ่งถือเป็นครั้งแรกในการจัดมหกรรมความสามรถทางศิลปหัตถกรรม...ในส่วนภูมิภาคและยกระดับให้ถือเป็นการแข่งขันระดับชาติไปพร้อมกัน ภายใต้คำขวัญที่ว่า “หัตถศิลป์ถิ่นอีสาน ตำนานภูมิปัญญา ก้าวหน้าสู่ไทยแลนด์ 4.0”
งานนี้ตัวแทนเด็กนักเรียนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่เข้าร่วมแข่งขันมหกรรมความสามารถทางศิลปหัตถกรรม...มีตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาลจนถึงระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 บอกเลยครับว่าพวกเขาเจ๋งจริง
ๆ เก่งกันทุกคน แต่ละคนมีความสามารถแตกต่างกันไป อย่างไรก็ตามผลของการแข่งขันในทุกรายการนั้นจะต้องมีการจัดลำดับความสามารถตามเกณฑ์ที่กำหนดไว้ บางคนได้ระดับเหรียญทอง เหรียญเงิน
เหรียญทองแดง
และได้ผลแค่การเข้าร่วมการแข่งขันเท่านั้นก็ตาม
สิ่งที่มากกว่านั้นที่เด็กนักเรียนได้รับครั้งนี้เป็นการเรียนรู้ที่เกิดจากประสบการณ์ตรง
ผมเชื่อว่าเขาสามารถปรับใช้ในชีวิตประจำวันของเขาได้แน่นอน ความสำคัญคือ
เราในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมือง
เมื่อเห็นเด็กนักเรียนเขามีความสามารถแล้ว
เราจะต่อยอดเด็กนักเรียนเหล่านั้นอย่างไร ? ไม่อยากให้จบแค่การได้รับเหรียญรางวัล แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่อยากเห็นการพัฒนาทักษะ อยากเห็นการสานต่อไปสู่อาชีพต่าง ๆ อย่าเก็บเพชรเม็ดงามลงลิ้นชักเลยนะครับ เพราะเขาเหล่านั้นพร้อมที่จะส่องแสงเจิดจ้าให้กับแผ่นดิน
